Liturgische schikkingen 1e halfjaar 24

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

serie: Favoriete liederen

thema: Niet als een storm

Voorganger: Rens Tienstra

Liturg: Henk Schouten

Floriografie of wat de bloemen ons te zeggen hebben:

De liturgische kleur is groen in deze tijd het jaar. De zon, die symbool staat voor God, laat haar gouden stralen vallen op enkele groene twijgjes, die wel van goud lijken. De rozen als teken van liefde, kleuren in het warme zonlicht oranje. De bessen van de Hypericum gaan er zelfs van blozen! Hypericum is een zonminnende bloem, die verlangt naar een plek in de zon. Ook de gele Germini’s met hun oranje hart en de Kleine Pimpernel met haar pluizige donkerrode pluimpjes op lange stelen houden beide veel van de zon.

Uit de liturgie:

Maar als een glimp van de zon

een groene twijg in de winter.[1]

Gij zijt in alles diep verscholen

In al wat leeft en zich ontvouwt.

Maar in de mensen wilt Gij wonen

Met hart en ziel aan ons getrouwd.[2]

——-

[1] Lied: ‘Niet als een storm, als een vloed’ (t. H. Oosterhuis, m. B. Huijbers).

[2] Lied: ‘Heer onze heer, hoe zijt gij aanwezig’ (t. H. Oosterhuis, m. Slaat op den trommele).

Creatief en duurzaam hergebruik: Het rieten mandje kwam via de Weggeeftafel in de vazenkast van Monique van der Gaag. Monique schonk de Oasis, het groen, het goud en de Sanguisorba minor of Kleine Pimpernel.

 

 

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

serie: Favoriete liederen

thema: Dat ik aarde zou bewonen

Voorganger/ liturg: Karin van den Broeke 

Floriografie of wat de bloemen ons te zeggen hebben:

De liturgische kleur is groen. De symboliek is groei, hoop, het goede leven en verwachting. Op de bolvormige vaas prijken twee groene of ecologische voetafdrukken. In het oog springt de zonnebloem: teken van de gelovige mens, die zich steeds op God richt, net zoals de zonnebloem zich naar de zon toe draait, waarbij de zon symbool staat voor God. Roze en witte ‘Prikneuzen’ behoren tot een Anjersoort of Dianthus en zijn daarom Goddelijke bloemen, want Dia = God en Anthus = bloem. Ook staat deze bloem bekend als Christusoog. Deze legendebloem ontstond uit de tranen van Jezus, toen Hij God smeekte om de bittere kelk aan Hem voorbij te laten gaan. Roze en witte Pioenrozen staan voor liefde. De lila bloemetjes van het Bijenvoer symboliseren  uithoudingsvermogen, kracht en vastberadenheid.

Uit de liturgie:

Dat ik aarde zou bewonen, (…) niet kortstondig als een bloem, (…) maar op voeten twee, (…) met een hoofd niet in de wolken, wel geheven naar de zon.[1]

O Heer God, erbarmend genadig lankmoedig, rijk aan liefde.[2]

Zo wordt van aarde tot hemel Gij onze enige ware.[3]

———

[1] Lied: ‘Dat ik aarde zou bewonen’ (Gen. 2:15) (t. H. Oosterhuis, m. T. Löwenthal).

[2] ‘O Heer God’ (t. H. Oosterhuis, m. A. Oomen).

[3]  Lied: ‘Onstilbare tonen’ (t. H. Oosterhuis, m. T. Löwenthal.

Creatief en duurzaam hergebruik: De groene voetafdrukken knipte Monique van der Gaag uit een papieren tas gekregen van Wim Kuin en de voormalige vissenkom komt uit haar eigen vazenkast.

 

 

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

Thema: Beloken Pasen

Voorganger/ liturg: Japke van Malde

Floriografie of wat de bloemen ons te zeggen hebben:

Tussen Pasen en Pinksteren is de liturgische kleur wit van licht en feest. De witte vogel op het BloemenHoofd verwijst al naar de Geest van Pinksteren. Groen zijn de haren als teken van hoop. Groen blijft de conifeer het hele jaar door en geldt daarom als symbool voor het eeuwige leven. Eucalyptus geeft bescherming. Laurier staat voor overwinning (de dood overwonnen?) Asparagus is het symbool voor vernieuwing. De pupillen zijn van goud en de lippen ook. Goud is de kleur van God. Het gelaat van het BloemenHoofd is bedekt met vrouwelijk klimopblad als teken van trouw. De wimpers zijn van hulst, wat staat voor lijden. Witte rozen als teken van liefde en witte anjers of Dianthus als goddelijke bloemen. Ook de Zuidenwindlelie is wit en draagt de poëtische naam ‘jacinthe del pater noster’. Gypskruid heet ‘Baby’s Breath’ en de kleine witte Chrysantjes met hun groene hart staan voor een lang leven.

Guillaume van der Graft is het alter ego van Willem Barnard, die het gedicht Vragenderwijs in 1950 schreef. ‘De man met de vogel op zijn hoofd is de drager van de Geest, de eerstgeborene van een nieuwe schepping. Hij is de middelaar die hemel en aarde verbindt, die in de wirwar van het bestaan een begaanbare weg wijst en met de taal van de liefde het zwijgen verbreekt.’[1]

—–

[1]Citaat van: https://www.kerkinstad.nl/nl/story/epifanie

Uit de liturgie:

Voor mensen die hopend (…) door het leven gaan.[1] Zend Uw licht en uw trouw. (…) Sacrament van hoop, dat niets onmogelijk is bij u.[2] Leg uw woord op ons hart.[3]

Er is alleen een visserman (…) die draagt op zijn hoofd een vogel.[4]

Ik zal er zijn.[5]

—–

[1] Oecumenische liedbundel Zangen van zoeken en zien, lied 170 ‘Voor mensen die naamloos’ (tekst H. Jongerius, muziek J. Raas) Lucas 24:13-35.

[2] Uit het Tafelgebed: ‘Zoudt Gij ooit mij beschamen’ (t. H. Oosterhuis, m. A. Oomen).

[3] ZZZ-bundel, lied 303 ‘Onze Vader verborgen’ (t. H. Oosterhuis, m. T. Löwenthal). En in het hart zetelt de liefde.

[4] Uit de slottekst een fragment uit het gedicht ‘Vragenderwijs’ van Guillaume van der Graft.

[5] ZZZ-bundel, lied 196 ‘Wat vrolijk over u geschreven staat’ (t. H. Oosterhuis, m. A. Oomen).

Creatief en duurzaam hergebruik:

Robert van der Toorn schonk het Gypskruid en Monique van der Gaag de witte Chrysantjes met hun groene hart. Nieuw zijn de zwarte standaard, de witte vogel en het hoofd en Monique wil deze materialen daarom graag bij gelegenheid retour!

 

 

 

 

 

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

thema: Pasen en doop

Met vriendelijke hulp van Inka Zahn, Anneke Reinders als leiders m/v bij de Kindernevendienst en Wim Kuin (van de Kunstcommissie Ekklesia Leiden) stand-by. 

Floriografie of wat de bloemen ons te zeggen hebben:

Vandaag vieren we Pasen. De bloem, die bij Pasen hoort, is de narcis, want die groeit buiten als de lente begint. Als een nieuw begin. Zo is het ook met Jezus: hij is niet dood, hij leeft.

Deze narcis leeft ook en het is een heel bijzondere bloem, want hij heet namelijk Tête-a-Tête: de bloem kijkt naar het gezichtje van een andere bloem of het goed gaat. Dat is mooi: naar elkaar kijken, omzien naar elkaar. Dat gaan wij ook doen: het is traditie dat we in onze eigen viering een cadeautje maken als er een kindje gedoopt wordt, daarom steken we zo meteen allemaal een narcis én een gekleurd Paaskuikentje in dit ei-vormig bakje. Er zit ook een muziekdoosje in: zo kan de dopeling luisteren naar een fijne melodie.

Dopen gebeurt met water. Water dat leven geeft. Bloemen hebben ook water nodig om te drinken. We gaan in het hart van deze bloemen iets liefs tekenen voor het kindje dat gedoopt wordt: bijvoorbeeld een hartje dat staat voor liefde. Een groen hart betekent liefde voor de natuur, heel belangrijk.  En misschien een dier: een poes of een hond of een vogel. Het is fijn om lieve dieren om je heen te hebben. En lief zijn voor elkaar, geen ruzie maken: dus een vredesteken. Daarna vouwen we de bloemblaadjes voorzichtig dicht. Wanneer we de bloemen in het teiltje met water doen, komen ze open en zijn onze goede wensen te zien. Als dat geen mooi geschenk is?

We maken ook een geschenk om mee te nemen naar huis: in een eierdopje steken we een gekleurd Paaskuikentje en twee of drie narcissen, zodat ze het gezellig hebben met elkaar. Zie je hoe ze naar elkaar kijken? Een ei is het symbool van nieuw leven in de lente en een kuikentje komt uit een ei.

Vrolijk Pasen allemaal!

Creatief en duurzaam hergebruik:

Het rood met witte stippen-eierdopje komt uit het keukenkastje van Monique van der Gaag, de overige eierdopjes voor de Blije Bijbelse Bloemenles en het teiltje voor de ‘waterbloemen’ komen uit de Kringloop in Noordwijk, het schattige ei-vormige bakje met muziekdoosje kwam via de Weggeeftafel van Hester Scheltens in de vazenkast van Monique terecht en gaat er nu op een nette manier weer uit…

 

 

 

 

 

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

thema: Pasen en doopviering

Voorganger/ liturg: Owe Boersma

Floriografie:

Met Pasen is de liturgische kleur wit met als betekenis Licht en feest. Uit het duister is daar opeens  – alsof hij daar altijd al was – een oogverblindende witte bloemenbol met ontelbare witte bloemetjes van de ‘Jacinthe del Pater nostro’ en witte Chrysanten. In China draagt deze bloem de naam ‘het wezen van de zon’. In de Christelijke symboliek staat de zon voor God.

Uit de bloemenbol groeit een kronkelige tak van de wilg: een Paastak vol nieuw jong blad. De wilg staat symbool voor een nieuwe geboorte of een wedergeboorte.  

Uit de liturgie:

Wij zagen niets. Jij riep: “Ik zal er zijn.” Op licht en schaduw, bomen aan de bron, op stilte leek die naam. (…) Vroeg in de morgen, donker was het nog, zijn wij gegaan een keer. De route van het licht. Een gloed van liefde schroeide ons gezicht. (…) Met niets dan in ons hart: “Ik zal er zijn.”[1] Dat ik licht ontvang, naar de zon verlang, God zij dank.[2] U bent de bron van leven, u bent liefde.[3]

—–

[1] Lied: ‘Vroeg in de morgen’ Hebr 11:28-29 (t. H. Oosterhuis, m. A. Oomen).

[2] Maria de Groot, uit Liedboek der Kerken, nr. 714.

[3] Uit het Taizélied: ‘Tu sei sorgente viva‘.

Creatief en duurzaam hergebruik:

Het onzichtbare zilverkleurige schaaltje, waarop de Bloemenbol rust, komt uit de vazenkast van Monique van der Gaag.

 

 

 

 

 

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

thema: Paaswake

Voorganger: Roosmarijn Goldbach

Floriografie: In deze bijzondere nacht zijn we op weg naar Pasen. Halverwege de Paaswake komt het Licht van Pasen naar ons toe. De liturgische kleur is niet langer paars maar stralend wit: teken van
Licht én feest. Paasfeest!

Grote witte rozen zijn het symbool voor liefde. Talrijke witte bloemetjes
van de ‘Jacinthe del Pater nostro’ lijken het eeuwige leven te hebben: verwelken doen ze niet snel. Ze heten daarom ook wel: Bloemistenverdriet!

De Salix babylonica ‘Tortuosa’ oftewel de Kronkelwilg leverde de
Paastakken. Wanneer de (treur)wilg op een begraafplaats staat, is de associatie met verdriet om ‘een geliefde in het graf’ snel gelegd.

Uit de liturgie: God zei: “Laat overal op aarde jong groen ontkiemen.”[1] Ik zal aan de verkoolde tronk een nietig twijgje doen ontspruiten. (…) En ik zal (…) woorden spreken tot je hart.[2]

—–

[1] Genesis 1:11 (NBV-21).

[2] Lied: ‘Lied van de grote liefde’ (t. H. Oosterhuis, m. A. Oomen).

Creatief en duurzaam hergebruik: De witte schaal komt uit de vazenkast van Monique van der Gaag. De prachtige gouden vaas schonk John van Zijp. 

 

 

 

 

 

 

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

thema: ‘Dood en opstanding – een liturgie voor Goede Vrijdag’ (H. Oosterhuis, A. Oomen)

Voorganger/ liturg: Christiane van den Berg

Floriografie:

Rood en zwart kunnen beide als liturgische kleuren gelden op Goede Vrijdag.

In een klein zwart bakje met een laag houtskool staat een kleine kamerplant met de naam Christusdoorn of Euphorbia milli, die verwijst naar de doornenkroon van Jezus Christus. De rode schutbladeren van de bloemen representeren het bloed van Hem. De houtskool symboliseert ‘toewijding voor een heilig doel’, transformatie en wedergeboorte, en het kwaad overwinnen.

Uit de liturgie:

Ik ben bespottelijk in aller ogen, iedereen lacht me hoofdschuddend uit.[1]

—–

[1] Lied: ‘God mijn God’ Ps 22 (t. H. Oosterhuis, m. B. Huijbers).

Creatief en duurzaam hergebruik:

Het zwarte bakje van bamboe komt van een Kringloopwinkel uit de Bollenstreek.

 

 

 

 

 

 

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

Thema: Palmpasen

Voorganger: Harry Pals

Liturg: Japke van Malde

Floriografie:

De liturgische kleur is paars als voorbereiding en bezinning op Pasen, maar ook de kleur van rouw en lijden. Vandaag is het Palmpasen: straks komen de kinderen de kerk weer binnen om te zwaaien met hun palmtakjes[1] en ze dragen vol trots hun prachtig versierde Palmpasenstokken, die de vorm van een kruis hebben. Dit symbool verwijst naar het historische kruis op Golgotha, aan Jezus’ lijden, sterven en opstandig. Maar het drukt ook hoop uit op de wederkomst van Christus.[2]

De rozen hebben een lila hart en staan symbool voor de liefde (van God voor de mensen). De symboliek van de purperen, stervormige bloemetjes van het Zeeuws Knoopje of Astrantia is sterke, dappere beschermer. In de Middeleeuwen droeg Astrantia de naam ‘Magistrantia’, wat komt van het Latijnse woord ‘magister’ dat ‘meester’ of ‘leraar’ betekent. Men geloofde dat de plant behoort tot God (meester).

In de twee kleine paarse vaasjes staat paarse Duizendschoon, dat familie van de anjer of Dianthus is en geldt als een ‘goddelijke bloem’, want Dia is God en anthus bloem. God is via (deze) bloemen aanwezig. Het aantal van drie bij de drie vaasjes, drie kievitseitjes, drie paarse kralen en de drie lila rozen verwijst naar de heilige Drie-Eenheid: hier is God.

——

[1] Net als bij de binnenkomst van Jezus in Jeruzalem, zie: Mattheus 21: 1-10.

[2] Corinna Mühlstedt, Christelijke oersymbolen. Licht, water, kruis (Baarn, 2001), p. 127.

Uit de liturgie: 

Pallem-, Pallempasen (…) drie ei is een paasei.[1] Zwaai, zwaai, zwaai met jonge groene takken.[2]

Ik zal er zijn.[3] God die mij vasthoudt.[4]

“Een kruis moet een permanente, onontkoombare visuele herinnering zijn aan iedereen die onschuldig lijdt door toedoen van anderen.”[5]

——

[1] Kinderlied: ‘Pallem-, Pallempasen. ́

[2] Oecumenische liedbundel Zangen van zoeken en zien, liednummer 715: ‘Zwaai, zwaai, zwaai’ (tekst M. de Bruijne, muziek P. Rippen, bij Marcus 11: 1-9 Palmpasen).

[3] ZZZ-bundel, liednummer 206: ‘Tussen de tijd’ (t. J. Delver, m. T. Löwenthal).

[4] ZZZ-bundel, liednummer 594: ‘Lied van de stem’ (t. H. Oosterhuis, m. R. Veelenturf, Genesis 4:9).

[5] Fragment uit de slottekst: Alain Verheij, ‘Ode aan de verliezer’, blz. 203.

Creatief en duurzaam hergebruik:

De grote doorzichtige vaas, de drie paaseitjes, de paarse kralen en de paarse linten komen uit de vazenkast van Monique van der Gaag en de ‘twee kleine vaasjes op een plankje’ kocht ze van Happietaria Leiden 2024 na afloop van dit evenement. De kruizen maakte ze zelf.

 

 

 

 

 

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

Serie:  Omgaan met schuld

Thema: Schuld en schaamte

Voorganger/liturg: Owe Boersma 

Floriografie:

Ook op de derde zondag van de Veertigdagentijd is de liturgische kleur paars als voorbereiding en bezinning op Pasen.

Op de buik van de vaasjes glinsteren zilverkleurige munten, die verwijzen naar de 100 denarie of zilvermunten. Naar de schuld, die nog afbetaald moet worden.

De paarse Anemonen zijn onschuldige bloemen, maar dragen desondanks schuldbewuste krijtbordjes met de tekst: “Mea culpa” al dan niet met een vraag- of uitroepteken erachter. Mea culpa is Latijn voor ‘door mijn (eigen) schuld’.[1] Tegenwoordig gebruikt men het mea culpa om een fout toe te geven.

Dat doet ook het blozende felroze Anemoontje, dat met enige schaamte het bordje met “Sorry” omhoog houdt. Vergeving maakt de schuld lichter. De bloemblaadjes kleurden van purper naar felroze door het Licht van Pasen, dat erdoorheen schemert. Bijna Halfvasten. Zover zijn we nog niet…

Maar bij God is niets onmogelijk zoals ijzer met handen breken. Daar verwijzen de uiteinden van de sierlijk, gekrulde ijzerdraad naar.

———

[1] Mea Culpa komt uit een katholiek gebed, waarin men schuld bekent aan God.

Uit de liturgie:

Toen deze dienaar naar buiten ging, trof hij daar één van zijn mededienaren, die hem honderd denarie[1] schuldig was.[2] (Jezus) zei tegen hen: ‘Wanneer jullie bidden, zeg dan: “Vader, (…)  vergeef ons onze zonden, want ook wijzelf vergeven iedereen die ons iets schuldig is.”[3]Toen ben je gekomen en hebt het ijzer met handen gebroken.[4]

——–

[1] Een denarie is een oud-Romeinse zilvermunt.

[2] Matteüs 18:28.

[3] Lucas 11:1, 2, 4.

[4] Lied: ‘Wij woonden donker’ Psalm 107 vrij (t. H. Oosterhuis, m. A. Oomen).

Creatief en duurzaam hergebruik: Alle vaasjes komen uit de vazenkast van Monique evenals het ijzerdraad. De zilverkleurige vaasjes vraagt Monique zonder schaamte graag retour voor hergebruik. De zwarte schenkt ze.

 

 

 

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

Serie:  Omgaan met schuld

Thema: Vergeving als sacrament

Voorganger/liturg: Maria Draaijers

Floriografie:

Dit is de tweede zondag van de Veertigdagentijd. De liturgische kleur is paars als voorbereiding en bezinning op Pasen, maar ook de kleur van rouw en lijden.

Op de rand van de schaal liggen geen purperen paaseitjes, maar drie teentjes paarse knoflook als symbool van afweer tegen het kwaad. Ook de drie paarse knoflookbollen hebben deze symboliek. De paarse sierui of Allium is familie van de knoflook: beide stinken ‘als de hel’ door de zwavelverbinding.

In de Middeleeuwen geloofde men dat deze bloem bloeide op de plaats waar de duivel zijn voetafdrukken neerzette op weg naar de uitgang van de Hof van Eden. Zijn linkervoet liet ‘knoflook-alliumbloemen’ achter en zijn rechtervoet ‘uien-alliumbloemen’. Ook de aromatische vers geplukte Rozemarijn weert het kwaad af. Rozen staan voor liefde. En paarse distels zijn het symbool dat het goede het kwade overwint.

Uit de liturgie:

Heer mijn God, ik heb echt berouw en betreur het dat ik kwaad heb gedaan.[1] Wat ik gewild heb, wat ik gedaan heb, wat mij gedaan werd, wat ik misdaan heb, wat ongezegd bleef, wat onverzoend bleef, (…) dit was mijn liefde. Hier ben ik.[2]

——-

[1] Uit de eerste lezing: Oefening van berouw (begin van het biechtritueel).

[2] Oecumenische liedbundel Zangen van zoeken en zien, nr. 485, Lied: Wat ik gewild heb (t. H. Oosterhuis, m. A. Oomen).

Creatief en duurzaam hergebruik:

De zilverkleurige schaal komt van de stichting Oegstgeester Kringloop en de zilverkleurige etagère uit de vazenkast van Monique. De twee soorten Waxflower plus de roosjes komen uit de eigen voorraad van Monique.

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

Serie: Wat heeft Marcus ons te zeggen?

Thema: Het dochtertje van Jaïrus

Voorganger: Ad van Nieuwpoort

liturg: Owe Boersma

Floriografie:

Zijn het toefjes slagroom of zijn het witte roosjes en roosjes in knop als teken van liefde? Halve schijfjes gedroogde sinaasappel op de taartrand staan symbool voor de zon en het leven. Taart en puntje hebben drie lagen: groen, goud, groen.

Goud is de kleur van de zon en van God. Goud is ook het taartvorkje. Groen is de kleur van de hoop. Een laag groen Klimopblad bedekt de bloementaart als teken van trouw, omdat deze plant zich met hechtwortels overal aan vasthoudt.

Naast de goudkleurig gespoten bessen van de Klimop staan Blauwe Druifjes met hun witte ‘bolle buikjes’ als teken van kracht en vertrouwen. De witte bloemetjes van de Waxflower staan voor eeuwige Liefde. Lichtgroene en donkerrode Anjers gelden als Bloemen van God.

Uit de liturgie:

Hij (Jezus) zei tot haar: “Dochter, jouw vertrouwen heeft je gered.”[1] God die mij vasthoudt.[2] Klimmende zon, licht dat ons laadt met licht, liefde die liefde wekt.[3] Wij worden wakker van het eerste licht. (…) Dan zal ik leven.[4]

——-

[1] Marcus 5:34 (vertaling Ad van Nieuwpoort).

[2] Oecumenische liedbundel Zangen van Zoeken en Zien, lied nummer 594: ‘Lied van de stem’ (t. H. Oosterhuis, m. Rik Veelenturf) Genesis 4:9.

[3] Lied: ‘Klimmende zon’ (t. H. Oosterhuis, m. A. Oomen).

[4] Lied: ‘Dan zal ik leven’ (t. H. Oosterhuis, m. B. Huijbers/ A. Oomen).

Creatief en duurzaam hergebruik:

Lia van der Laan schonk de (taart)schaal met de handvatten van touw en Monique verfde hem goud. Ook het vorkje verfde ze goud. Vorkje en gebaksbordje komen uit de vazenkast van Monique.

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

Serie: Wat heeft Marcus ons te zeggen?

Thema: Waarom ben je zo angstig?

Voorganger/ liturg: Karin van den Broeke

Floriografie: Goud is de kleur van God. Daarom zijn de vuurtoren, de bloem in het bootje, het bootje zelf en de rand van de schaal ook van goud. In de nacht is de vuurtoren een baken van veiligheid voor de schippers op zee. Niemand twijfelt daar aan. In het bootje rust de goudkleurige goddelijke bloem Anjer of Dianthus, waarbij Dia staat voor God en Anthus voor bloem. Het bootje drijft op golven van twee bloemen die Liefde en Agape symboliseren: rode Rozen en blauwe Agapanthus. De bodem is bedekt met een laag groene klimop als teken van hoop en trouw wanneer het stormt in ons leven. Maar de rand van de schaal is goud: Hij (God) omringt ons.

Uit de liturgie: “Aan het eind van die dag, toen het avond was geworden, zei Hij tegen hen: ‘Laten we het meer oversteken.’ Ze lieten de menigte achter en namen Hem mee in de boot waarin Hij al zat, en voeren samen met de andere boten het meer op. Er stak een hevige storm op en de golven beukten tegen de boot, zodat die vol water kwam te staan. Maar Hij lag achter in de boot op een kussen te slapen. Ze maakten Hem wakker en riepen: ‘Meester, kan het U niet schelen dat we vergaan?’ Toen Hij wakker geworden was, sprak Hij de wind bestraffend toe en zei tegen het water: ‘Zwijg! Wees stil!’ De wind ging liggen en het water kwam helemaal tot rust. Hij zei tegen hen: ‘Waarom zijn jullie zo angstig? Geloven jullie nog steeds niet?’ Ze werden bevangen door grote schrik en zeiden tegen elkaar: ‘Wie is Hij toch, dat zelfs de wind en het water Hem gehoorzamen?’”[1] Blijf ons nabij. [2] Ik zal er zijn.[3]

——–

[1] Marcus 4, 35-41 (NBV 21).

[2] Oecumenische liedbundel Zangen van zoeken en zien, liednummer 264: ‘Blijf ons nabij’ (t. Jasja Nattelman, m. Henny Vrienten).

[3] Lied: ‘Tussen de tijd’ (t. J. Delver, m. T. Löwenthal).

Creatief en duurzaam hergebruik: Zowel de houten vuurtoren als de vierkante keramieken schaal en het houten bootje komen uit de vazenkast van Monique en Monique verfde ze goud.

Liturgische schikking, foto, floriografie en beheer webpagina:

Monique van der Gaag

Serie: Wat heeft Marcus ons te zeggen?

Thema: Het beeld van het zout

Voorganger/ liturg: Rob van Waarde

Floriografie: Voor ‘gewone’ zondagen in het jaar is de liturgische kleur groen, dat wil zeggen dat bloemen ‘in alle kleuren zijn toegestaan’. Takken met knoppen, die op springen staan, omlijsten de bloemen in de mand. Een ‘zoutpad’ meandert tussen de rode rozen met oranje hart. Rozen staan symbool voor liefde. De gele narcisjes kijken naar elkaar en dragen daarom de naam Tête-à-Tête. Ze staan symbool voor de hoop op een nieuw leven. Rechts in de mand liggen drie gladde kiezelstenen. Het water heeft de scherpe kantjes er al afgehaald…

Uit de liturgie:  Jullie zijn het zout van de aarde.[1] Zout is iets goeds.[2] Wanhoop niet, het water zal stenen breken.[3] Een vlaag van knoppen die op springen staan.[4] Liefde, die liefde wekt.[5] Kunnen kleine groepen en zelfs individuen nu het verschil maken.[6] Gaan mensen tot elkander.[7]

——–

[1] Matteüs 5:13.

[2] Lucas 14:34.

[3] Oecumenische liedbundel Zangen van Zoeken en Zien, ZZZ-bundel nr. 371, lied: ‘Het water zal stenen breken’ (t. M. Najlis, T. Löwenthal).

[4] ZZZ-bundel, nr 202. Lied: ‘Uit staat en stand’ (t. H. Oosterhuis, m. A. Oomen), Jesaja 6:13.

[5] Lied: ‘Klimmende zon’ (t. H. Oosterhuis, m. A. Oomen).

[6] Uit: De perfecte storm, Jan Rotmans.

[7] ZZZ-bundel, nr 465, lied:  ‘Uit vuur en ijzer’ (t. H. Oosterhuis, m. Poolse volksmelodie).

Creatief en duurzaam hergebruik: Het groene bord en de witte mand komen uit de vazenkast van Monique.